De rust is weergekeerd en zal straks alleen licht verstoord worden door het regelmatige geplof van de oude Kromhout van de veerpont Gein. En het zachte zoemen van de omvormers van de zonnepanelen.
door Werner Trooster
Het was me het dagje wel gisteren. Alsof er een wedstrijd gaande was van wie er zo snel mogelijk zoveel mogelijk palen kan heien of zo. Zo klonk het tenminste bij mij in de huiskamer.
Housemuziek. Het is in overdrachtelijke zin ver van mijn bed. Ik snap er niet veel van. Misschien nog wel minder dan mijn vader vroeger, twintig jaar jonger dan ik nu ben, snapte van alle muziek die niet klassiek was. Het waren allemaal herriemakers die niet konden zingen. Maar als op zondag het klassieke concert op de radio was dan moesten zijn vijf kinderen muisstil zijn om maar niet zijn toorn te riskeren.
Altijd als ik dreig te denken wat een herrie denk ik aan mijn vader. Met zijn afkeer van popmuziek en zijn opgelegde verheerlijking van alles wat klassiek was. Waardoor het heel lang heeft geduurd voordat ik naar klassieke muziek kon luisteren.
Gisteren hebben wij van GOUDasfalt ons terrein verhuurd aan een clubje hele jonge mensen die ook de drive hebben om iets voor Gouda te doen. En dan speciaal voor de jongeren. Met een strak georganiseerd house festival. Met duidelijke afspraken met ons en met de gemeente over veiligheid en geluid. Met een vergunning waarin precies staat omschreven hoeveel geluid ze mogen maken om niet te veel overlast te geven.
Dat er gisteren sprake was van overlast is wel duidelijk. Onze voorzitter was er zelf ook een beetje opgewonden van. Ook meer een liefhebber van klassiek dan van House. Het heien leek op een gegeven moment met het blote oor gemeten toch ook de grenzen van goedwillende niet house liefhebbers te overschrijden.
Tijd voor actie. De organisator van het geheel opgezocht en als twee oude zeurpieten onze zorgen kenbaar gemaakt. Zo voelde dat wel maar het was ook wel nodig.Even later ging er toch vier decibel af en toen durfden we wel, voorzien van een oranje armbandje met daarop in grote letters ‘Crew’ door de artiesteningang het festivalterrein op.
Twee oude mannen tussen duizend twintigers. De twintigers bewegen mee op de cadans van het heiblok. Onze voorzitter beweegt zich daar onaangedaan tussendoor, als een baken dat niet meebeweegt met de zee. Ik maak wat opnamen met mijn telefoon zodat de geïnteresseerde inwoners van Gouda kunnen zien waar de herrie vandaan komt.
En dan gebeurt het. Terwijl ik voor het podium sta te filmen begint mijn ene been geheel zelfstandig mee te bewegen met het heiblok en mijn hoofd knikt nauwelijks merkbaar in het zelfde ritme mee. Een gevaarlijke ontwikkeling.
Snel schud ik daarom de voorzitter af, scharrel mijn Eva op en loods haar naar binnen, zodat zij ook kan meemaken wat er daar gebeurt. Niet te lang natuurlijk, want je weet nooit wat voor schadelijke effecten dat kan hebben – misschien gaat ze ook wel house draaien thuis – dus na een paar heipalen lok ik haar mee naar de buren van de Theaterbakkerheij voor wat antigif in de vorm van Doe Maar (tribute band).
Het was me het dagje wel. Straks weer evalueren. Hoe houden we grip op het geluidsniveau. Is het niet mogelijk het geluid beter te concentreren. Geeft het niet te veel overlast. Hoe vaak kan zoiets. In ieder geval hebben onze kinderen, spreek ik als Gouwenaar, een mooi festival in eigen stad meegemaakt. Dat zullen ze vast heel lang onthouden.